Lang, lang geleden ging ik wel eens naar een training van Feyenoord, toen nog op een veld naast De Kuip. Maar alleen als ik zeker wist dat Henk Fräser terug aan het komen was van een blessure en rondjes liep rond het veld. Henk had een loop om je vingers bij af te likken. Als een roofdier. Soepel, licht verend bij elke stap. Een en al souplesse. Je kon je ogen er niet vanaf houden. Geweldig om te zien. Datzelfde heb ik bij Ahmed Akkoc, de 20-jarige centrale middenvelder van Kocatepe. Ook die speler heeft een mooie loop. Vorig seizoen had ik hem al een paar keer gezien en zaterdag ben ik speciaal voor hem naar Oldegaarde gegaan om hem tegen SV Charlois aan het werk te zien. Hem alleen al te zien lopen is een lust voor het oog. Hij doet dat elegant, sierlijk. Statig schrijdt hij over het groene gras. Kaarsrecht. En voetballen kan hij ook nog.
Waar al zijn ploegmaten driftig heen en weer rennen, alles snel-snel willen doen en de hele wedstrijd door haast lijken te hebben, heeft Ahmed tijd genoeg. Hij is altijd aanspeelbaar, slim als hij is om telkens de vrije ruimte te kiezen en zich zo aan de aandacht van de jongens van Charlois te onttrekken. Ahmed is de spelmaker van Kocatepe, de nummer 10 en die rol is hem op het lijf geschreven. Natuurlijk gaat er wel eens wat mis bij hem. Dan komt een dieptepass niet aan of is een balletje breed te veel vaart meegegeven. Maar meestal heeft hij wel een goede voortzetting.
Kocatepe heeft voor rust veruit het beste van het spel. Keer op keer is de ploeg van Francis Janse dreigend en de stuwende kracht achter haast elke aanval is Ahmed, zoals de perfecte steekbal waarmee hij Yasin Soyturk vrij voor keeper Patrick Fortes zet. De SV Charlois-doelman pareert knap. Dat doet hij wel vaker de eerste 45 minuten en zijn verdedigers helpen mee. Ze trappen een paar keer een bal van de lijn. Charlois dreigt overlopen te worden, zeker als Ismail Adsalmis een goed afgelegde bal van Yasin Soyturk beheerst binnen schuift. ‘Blijf zo voetballen’, roept een opgewekte Francis Janse op dat moment.
Dan zie je trouwens al een beetje gemakzucht in de ploeg sluipen. Ahmed strijkt iedere keer weer de lok voor zijn ogen weg, blijft te vaak even dromen als hij een bal gespeeld heeft in plaats van door te bewegen en zijn medespelers blijven kansen om zeep helpen. Het is leuk allemaal, maar weinig doeltreffend. Dat is SV Charlois wel. De eerste de beste keer dat ze voor het doel van Kocatepe komen is het meteen raak. Mo El Bouarfaoui, door zijn trainer Rinus Schrijver na een tactische ingreep naar voren gedirigeerd, ontfutselt Ahmed de bal, schudt de nummer 10 van Kocatepe van zich af, levert een panklare voorzet af en Jeffery Rosaria kopt raak.
De tweede helft geeft hetzelfde beeld. De thuisploeg blijft proberen, maar SV Charlois weert zich nu beter. Ahmed strooit nog steeds met passjes, probeert het overzicht te houden. Zijn ploeggenoten spelen holderdeboldervoetbal. En dan wordt Ahmed gewisseld. Vorige week tegen VOC had hij een tik tegen de knie gekregen en verzorger Salih Seyhan had het lichaamsdeel warm gezet, met een bandage er om heen. Ik heb hem niet zien trekkebenen, maar wellicht is trainer Francis Janse voorzichtig met hem. Het seizoen duurt nog lang, nietwaar? Of het aan die wissel ligt is moeilijk te zeggen, maar vanaf dat moment wordt SV Charlois sterker en sterker. De 1-2 is dichterbij dan de 2-1 en inderdaad zijn het de bezoekers die scoren. De grieperige Dario Sambo, die op de bank begonnen was, lepelt de bal over de doelman en Gregory Gyebi komt een stap te kort om redding te brengen. Het laatste kwartier is opnieuw voor Kocatepe, dat kans op kans creëert maar de bal niet tegen de touwen krijgt. Volkomen onnodig verspeelt de thuisploeg drie punten, maar gestolen kun je de overwinning van SV Charlois toch niet noemen. Zij sloegen toe bij de kansen die ze kregen. Kocatepe niet.
Ik hoop dat ze hier van leren, ook Ahmed Akkoc. Hij is een mooie voetballer. En een goede ook. Maar hij moet verder naar voor spelen, aansluiten. Daar ook de rust en het overzicht bewaren en de lijnen uitzetten. Want kalmte en overleg, dat is wat er bij Kocatepe aan ontbreekt. En laat dat juist de eigenschappen zijn die Ahmed in huis heeft. En een mooie loop, dat ook. Maar daarmee win je geen wedstrijden.
Op alle artikelen van VoetbalRotterdam berust copyright, zo ook op het artikel: Column Jan Schoonen: Ahmed Akkoc (Kocatepe)